Je moet het maar accepteren: maar hoe doe je dat precies?

16 jun , 15:01 • Open podium

Blog Evelien Gubbels

MAASGOUW - In Nederland leven zo’n 10 miljoen mensen met een chronische ziekte. Elke dag krijgen mensen - ergens in ons land - slecht nieuws: dierbaren overlijden, mensen verliezen hun werk of hun toekomstplannen. Er is veel rouw en verdriet, ook al praten we er niet altijd over.

En vaak hoor je dan: 'Je moet het maar accepteren.' Maar hoe doe je dat eigenlijk? Hoe accepteer je iets dat je zó raakt? Iedereen herkent zich in het gevecht om met iets om te gaan dat je niet prettig vindt. En hoe je daarmee omgaat, verschilt van mens tot mens.

Onbegrip

Psycholoog Evelien Gubbels werkt met mensen die leven met langdurige gezondheidsklachten. Bij iedereen met wie ze werkt komt het thema acceptatie terug. Zij merkt vaak dat hierover een hardnekkig misverstand bestaat en hoort helaas regelmatig, dat mensen de kriebels krijgen bij het woord alleen al en zich bijna automatisch hiertegen verzetten. En dat is eerlijk gezegd ook heel begrijpelijk. Want als iemand - die geen idee heeft hoe het écht voor jou is en voelt - tegen jou zegt dat je je er maar bij moet neerleggen, voelt dat niet als steun. Maar eerder als onbegrip. Logisch, dat je dan weerstand voelt.

Ingrijpend

Volgens het woordenboek betekent acceptatie het aanvaarden of goedkeuren van iets: een situatie, een voorstel of een persoon. Maar Evelien benadrukt dat het psychologische proces van acceptatie - vooral bij rouw of verlies - juist iets heel anders is. Het betekent helemaal niet dat je het ergens mee eens bent. Of iets goedkeurt of je erbij neerlegt. Want sommige dingen in het leven zijn zó ingrijpend, daar kun je je gewoon niet bij neerleggen. Én dat hoeft ook niet.

Wat is acceptatie dan wel?

Acceptatie gaat meer over hoe je je verhoudt tot dat wat jou overkomt. Het beweegt zich tussen twee uitersten in:

Verdrinken in wat er gebeurt: er helemaal in opgaan en geen lichtpuntjes meer zien;
Verdringen: doen alsof het er niet is, doorgaan, negeren. De welbekende kop in het zand-tactiek.

Acceptatie bevindt zich ergens daartussen. Het is niet zwart of wit, niet alles of niets. En het gaat vooral niet over je mening over wat er gebeurd is. Je hoeft het er absoluut niet mee eens te zijn. Het is juist een proces waarbij je leert om mét je situatie te leven in plaats van er voortdurend tegen te vechten. Of deze juist te negeren.

Ruimte

Het gaat over erkennen dat iets er is en vandaaruit een manier vinden om ermee te leven. Op jouw eigen manier. Het betekent ruimte maken voor verdriet, boosheid of gemis, maar ook blijven zien wat er nog wel is. Een beetje dankbaarheid, een sprankje hoop, een moment van rust.

Voor de één betekent acceptatie vaker rust nemen in plaats van altijd maar doorgaan of gewoon wat vaker huilen of boos worden. Voor de ander betekent het juist even kort het verdriet parkeren en weer proberen iets leuks te doen. Wat het ook is, je kunt het altijd vertalen naar kleine, concrete stappen.

Als een golf in de zee

Acceptatie is dus voor iedereen anders. Het is geen eindpunt. Het beweegt mee met het leven, met hoe jij je voelt. Er zit geen begin of einde aan acceptatie. Het is als een golf in de zee. Soms zijn de golven krachtig en overspoelen je helemaal, dan is het even stil. Soms lukt het je goed om te blijven drijven en zo nu en dan voelt het alsof je kopje onder gaat.

Dat alles hoort erbij en het is zoals het is. De zee stopt nooit met golven te produceren, maar af en toe zijn ze zachter, rustiger, lichter.

Zachtheid voor jezelf

Daarom wil Evelien graag nog iets meegeven aan iedereen, die stoeit met rouw, verlies of nog zoekende is naar wat dit thema eigenlijk betekent.

Sta eens stil bij de vraag: wat zou acceptatie voor jou kunnen betekenen? En stel dat je jouw situatie een klein beetje meer zou accepteren, ook al is het maar een beetje. Wat zou er dan voor jou veranderen? Wat zou je dan misschien anders doen?

Acceptatie is geen eindpunt, geen knop die je zomaar kunt omzetten waarna je weer gewoon "verder" gaat. Het is een beginpunt dat draait om ruimte maken, om reflectie en om terug te keren naar je gevoel. Een startpunt dat gaat over keuzes en zachtheid voor jezelf.

Chronisch Gelukkig

Evelien schrijft onder het motto 'Zoektocht naar Chronisch Geluk', over thema's die haar raken én waarmee zij in haar praktijk te maken krijgt. Zoals acceptatie, rouw, psychologie, geluk en gezondheid.

Zij werkt met mensen met langdurige gezondheidsklachten en beperkingen, vanuit haar overtuiging dat geluk niet alleen mogelijk is. Maar ook dat je daarin meer in handen hebt dan je soms denkt.

Wil je meer hierover weten? Bekijk de webpagina www.chronischgelukkig.com, voor meer informatie.