Week van de Pleegzorg: Een plek voor iedereen

‘Er zijn vijfentwintig pleeggezinnen in Maasgouw', vertelt wethouder Rob Cretskens. 'Ik waardeer het zeer, dat deze gezinnen dit doen en daarmee een thuis voor pleegkinderen bieden. Dit geeft deze kinderen de kans om gezond en veilig op te groeien.’ 

Ook Christel en Ton Lutgens bieden een thuis voor pleegkinderen.

In de tuin kuiert een schildpad tussen de kippen. Ook twee katten, het konijn van de buren, schapen en paarden zijn er helemaal op hun plek. Liefde voor alles wat leeft: dat cadeau kreeg Christel van haar vader.

Samen met Ton sticht zij een mooi gezin met vier kinderen. Als de jongste zeven jaar is, verruilt Christel haar werk in de horeca voor 'huisje, boompje, beestje én de kinderen'. Minder hectiek, meer balans. Toch knaagt er al snel iets. Op zoek naar zingeving komt ze op het idee 'hart, huis en tuin 'open te stellen voor pleegkinderen. Na een paar goeie gesprekken en met een stevige cursus op zak, gaan zij het avontuur vol overtuiging aan.

Christel vertelt wat het voor haar gezin betekent:  ‘We zijn vijftien jaar geleden gestart met crisisopvang. In het eerste jaar hebben we drie kinderen voor kortere periodes opgevangen. Dat was heel intensief, maar het bracht ook veel positieve energie. Na een korte pauze kwam een vierjarig meisje voor een kleine week. Zij bloeide helemaal op. Ze was duidelijk beter op haar plek dan bij het drukke gezinshuis waar zij vandaan kwam. Die week werd voor altijd. Intussen wonen drie pleegkinderen echt bij ons, samen met onze jongste twee kinderen. Ook zijn er altijd pleegkinderen die af en toe een weekend komen. Het past gewoon goed bij ons om dit te doen. De voldoening als je een kind langzaam ziet ontspannen is groot. We verwachten niets en alles wat wij krijgen is meegenomen. Zo groeit langzaam het vertrouwen.'

'De uitdagingen zijn zo divers als de kinderen zelf. Elk pleegkind heeft dingen meegemaakt die je geen kind toewenst. Dat houd ik mezelf voor als het even niet zo lekker loopt. Verwaarlozing, geweld, oorlog of andere ellende, het zit allemaal ergens in dat koppie. Veiligheid en geborgenheid is het eerste dat wij bieden. Ruimte geven, afwachten, meebewegen, rekening houden met het verleden. Op zoek gaan naar de sterke punten in het kind, daarop voortborduren én kansen creëren. Als het mogelijk en verstandig is voor het kind, houden we de band met de biologische familie in stand. Bij een van onze pleegkinderen is het gelukt om weer thuis te gaan wonen. Ook dat was een bijzonder proces. Soms is het best ingewikkeld, maar het is zo dankbaar om dit te kunnen doen. Het positieve wint het altijd van de moeilijke momenten.'

'Bij grote dilemma’s proberen wij in te schatten wat een beslissing voor het kind en voor de andere gezinsleden betekent. Ik kan weleens wat snel in de actie schieten. Ton zorgt dat we voldoende tijd nemen en er een nachtje over slapen. De kinderen doen het goed, ze zijn open en eerlijk. Onze eigen kinderen en onze pleegkinderen zijn dol op elkaar. Dat is prachtig om te zien en te ervaren. Onze oudste twee meiden gunnen ons weleens een weekendje en vangen de pleegkinderen op. Dan tanken Ton en ik helemaal bij en daarna gaan we er weer vol voor. Het is zo hard nodig en er zijn zo veel kinderen die geen goed thuis hebben. Juist die kinderen de kans geven op een gezond en gelukkig leven: daar kan voor mij geen carrière tegenop.’